دکتر وارد اتاق شد و به همه سلام کرد...همه جوابشو دادند .... اومد نزدیک من وگفت--اماده ای؟ 
در حالی که با انگشتام بازی میکردم گفتم--بله اقای دکتر...
به المانی چیزی رو گفت و دو پرستار داخل اومدند که ببرندم ....سرور و امیرعلی نیز با اونها بیرون اومدندو منو همراهی کردند.... وقتی وارد اتاق میشدم نگاهم به چشمهای امیرعلی که منو تا اتاق عمل همراهی میکردند بود که در لحظه ی اخر چشمکی زد وبا دستش پلاک وگردنبند ون یکادو جلوی چشماش گرفت وبرام تکون داد.... چشمهامو به معنای فهمیدن بستم و دستمو روی قلبم گذاشتم ...ودیگر هیچ
پلکهام از نوری که مستقیم به چشمم میتابید باز نمیشد....به سختی چند بار پلک زدم
--فکر کنم بیدار شده
--بله سرورجان پلکهاشو چندبار باز و بسته کرد
صدای اطرافیانو میشنیدم...احساس تشنگی میکردم تنها حرفی که اون لحظه توی ذهنم بود اب بود
--اب
--اقا بهش اب بدم؟
--نه دکترش گفته فعلا نباید اب بخوره
--اب...خواهش میکنم تشنمه
صدای امیرعلی رو از نزدیک میشنیدم که گفت--میشه رها تحمل کنی تا دکترت بیاد الان صداش میکنم
بعد صدای قدمهاش ...چند لحظه گذشت که دوباره صدای پاشون رو شنیدم ...چشمم به نور عادت کرده بود ...چشمهامو باز کردم بالای سرم دکترو امیرعلی رو دیدم....
امیرعلی--دکتر میتونه اب بخوره؟
دکتر--تا چند ساعت دیگه اره...
دکتر نگاهی به چشمهای باز من انداخت ولبخند زد...بعداز اتاق خارج شد....هنوز یه خورده گیج بودم....که دیدم امیرعلی بالا سرمه ونگاهم میکنه...
--عمل چطور بود؟
امیرعلی--دکترت میگه ما همه سعی مونو کردیم... دیگه بقیه اش باخداست
آهی کشیدم...شاید توقع داشتم بگه کلا خوب شدی رفت
فردای اونروز دکتر برای باز کردن گچ وباند پیچی پام اومد....وقتی داشت باندو باز میکرد...هرکسی یه جور به دکتر نگاه میکرد .... بیچاره دکتر المانیه وقتی سرشو بالا میاورد با نگاه عجیب غریب منو امیرعلیو سرور مواجه میشد فقط سامان بود تونسته بود چهره ی خونسردشو حفظ کنه
دکتر کامل باندهای پامو باز کرد بعد به المانی چیزی گفت که متوجه نشدم وبا تعجب نگاهمو دوختم به امیرعلی
امیرعلی سریع گفت--میگه حالا اروم انگشتهای پاتو حرکت بده
نگاهمو از امیرعلی گرفتم وبه پاهام دوختم تمام سعیمو کردم که انگشتهای پامو حرکت بدم...یک بار....دو بار.... سه بار....چهار بار.....پنج بار.... نمیشه...حرکت نمیکنه
باعجز نگاهمو به دکتر بعد به امیرعلی که متفکر نگام میکرد دوختم....بانگاهم امیرعلی سریع به دکتر چیزی گفت که اونم جوابشو داد واز اتاق خارج شد....چشمام پراز اشک شد....چرا دکتر رفت؟؟؟....مگه نباید وایسه تا پاهامو حرکت بدم....
امیرعلی--رها کجایی؟؟ دکترت میگه تمام سعیتو بکن تو تاچند روز وقت داری تا مطمعن بشی بهبود کاملو پیدا کردی یانه....
چندتا اشک ناخواسته از چشمام پایین چکید...امیرعلی پشتشو کرد وبه تخت تکیه داد ...سرور که این سمت تختم بود با دستمالی اشکامو پاک کرد...سرمو سمت خودش برگردوند وگفت
--وا ! رهاجان حالا خوبه دکتر گفته چندروز وقت داریا چرا اینطور اشک میریزی؟؟؟
بند نمیومد...ناخواسته بود....اصلا دست خودم نبود....دلم میخواست همین الان حتی شده یه انگشت پامم حرکت میکرد........سرور سرمو در اغوش گرفت ..........ومن اجازه دادم اشکهای بیشتری از چشمام جاری بشه
سرور--عزیزم اینطور گریه نکن هنوز که معلوم نیست تو اینطور میکنی

خیره به عکس توی کیف پولم بودم....دلم براش تنگ شده بود ..نمیدونستم کجاست اما شنیدم امروز پرواز داره...میخواد برگرده...حرفایی از من به گوشش رسیده...راجع به موندنم واینکه حالا حالاها نمیخوام برگردم....سامان زیاد راجع بهش صحبت نمیکنه....سوال میکنم اما جواب سوالام بی جواب میمونه...
سرور--رهاجان من همه ی وسایل رو جمع کردم بهتره دیگه بریم....
سریع کیف پولو بستم...روسریمو روی سرم مرتب کردم و گفتم صبرکنید احسان هم بیاد....
سرور که ازین حرفم یکه خورده بود گفت--رهاجان این چه حرفیه...اقا سامان دوست امیرعلیه... اگر احسانو با شما ببینه چه فکری میکنه ؟
درحالی که ویلچرو به سمت در میبردم گفتم--نگران نباش سرورجان از کجا میخواد بفهمه احسان کیه؟
تاخواست سرور جواب بده احسان وارد شد..مثل همیشه اتو کشیده ..مرتب...
سلام کرد که با بی اعتنایی سرور مواجه شد...اما من جوابشو دادم که گفت
--خب من چند لحظه اتاق داییم که دکترشماست میرم وبرمیگردم مثل اینکه کارم داره
--بفرمایید لطفا فقط زودتر برگردین
چشمی گفتو رفت ...تا رفت بیرون یادم افتاد که میخواستم از دکتر جعفری راجع به صندلی چرخداری که تبلیغاتشو اینجا دیده بودم بپرسم...
برای همین ویلچرو به سمت در حرکت دادم
سرور--کجا میری؟
--چندلحظه صبرکنید یه سوالی بود یادم رفت از دکتر بپرسم
درو باز کردم وبه سمت اتاق دکتر جعفری رفتم ....جلوی در وایسادم ...خواستم در بزنم که....صدای بلند دکتر اومد که داشت احسانو مخاطب قرار میداد....ناخوداگاه نگاهی به اطراف انداختم خبری از کسی نبود ....پس ویلچرو بردم نزدیکتر وگوشمو چسبوندم به در....
دکتر--احسان به خدا عادلانه نیست ...پسرم من از اولم اشتباه کردم که به حرفت گوش دادم
احسان--دایی من که براتون گفتم ایا این حق من نیست که باهاش زندگی کنم ..خودتون بهتر میدونید که از زن اولم برای چی جداشدم پس...
دکتر-- چندبار بگم اونا هنوز از هم جدا نشدند...این بی انصافیه که با دروغت باعث جدایی این دوتا بشی...
احسان فریاد زد--بس کنید دایی... بسه این همه سال سختی کشیدم... هی گفتم حتما سرنوشته... حتما خدا خواسته ...اما به نظر من خدا اینبار صدامو شنیده .. این موقعیتو من از دست نمیدم
دکتر-- داری خودتو گول میزنی مطمئن باش وقتی واقعیتو بفهمه ... ازت متنفر میشه میفهمی احسان...تو باعث جدایی اون از شوهرش شدی...بزرگترین دروغو بهش گفتی...من خودم علاقه ی این دوتا رو بهم دیدم ....
--دایی خواهش میکنم
دکتر --نه احسان فکر میکنم این از اشتباه های دیگه ات بزرگتره...اون از بیتا ..اینم ازین...من نمیزارم
احسان -- دایی خواهش میکنم..
صدای پاشون شنیده میشد...حتی جرات نداشتم از کنار در تکون بخورم...انقدر از حرفایی که شنیده بودم شکه بودم که..در به شدت باز شد....
دکتر تا منو کنار در دید اول چشماش گرد شد ...پشت سرش احسان قرار گرفت.... با نفرت بهش خیره شدم که دکتر نشست روبرومو گفت
--دخترم منو ببخش که بهت دروغ گفتم .... تو خوب میشی ..شکی نیست.. پاهات نسبت به عمل واکنش نشون داده... تو تا چند وقته دیگه میتونی راه بری ...
اشک توی چشمام جمع شد درحالی که صورت دکترو میکاویدم تا از درستی حرفاش مطمئن بشم گفتم--واقعا؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
دکتر که پریشون وکلافه نشون میداد سرشو به معنی اره تکون داد....
بی اختیار گفتم--امیرعلی؟
دیگه نایستادم که به بقیه ی حرفاشون گوش کنم فقط چرخای ویلچرو به سرعت میچرخوندم تا به در خروجی برسم....صدای سرور از پشت سرم میشنیدم که دنبالم میدویید وصدام میکرد....
دیگه هیچی برام مهم نبود....تنها چیزی که اون لحظه میدیدم صورت مهربون امیرعلی بود ...جلوی در اه از نهادم بلند شد...حالا چطوری برم فرودگاه؟؟؟
سامانو جلوی پارکینگ دیدم ..معطل نکردم رفتم سمتش که با تعجب بهم نگاه میکرد ...قبل ازینکه چیزی بگه بهش گفتم 
--تورو خدا منو الان ببر پیش امیرعلی
باتعجب گفت--اون الان فرودگاهه
در ماشینشو باز کردم که سرور نفس زنان رسید بهم...
سرور--وای رها داری چیکارمیکنی؟
دست سرورو گرفتم 
--سرور خواهش میکنم کمکم کن سوار ماشین بشم باید امیرعلیو ببینم 
سرور که هنوز تو بهت بود سریع دستمو گرفتو کمکم کرد سواربشم ....
ماشین روشن شد و سامان به سرعت حرکت کرد...

سرمو به شیشه ی ماشین چسبوندم....چقدر احمقانه...چقدر مسخره....زندگی از همین چیزای کوچیکه که بزرگ میشه....
آه ...نگاه مهربونش.....ببخش دلتو شکستم!
صدای عاشق وخسته اش....ببخش که کلافه ات کردم....
دیگه دست خودم نیست اشکام یا لبخندام.... 
توی ماشین نشستیم .... هی به سامان میگم 
--اقا سامان کی میرسیم ؟؟....چرا اینجا ترافیکه؟؟....پس کجاست فرودگاه؟؟
سامان که ازین همه عجله ی من خندش گرفته بود گفت
--رها خانوم شمام خیلی عجول بودیا!!! راستش امیدوارم برسیم چون نیم ساعت دیگه پروازشه....
امیرعلی
هندسفیریمو تو گوشم گذاشتم وبه تابلوی اعلانات که پروازها توش اعلام میشد خیره شدم....
دیگه طاقتی نمونده.... که بخوام جدا بمونم.....شعرای پراز منو تو ....باخودم تنها بخونم....کاش ببینمت دوباره ...خیلی کم...حتی یه لحظه....مثل اون روزای اول
همه ی جونم بلرزه...........
کاش خدا منو ببینه......ببینه چه گیجو خسته ام.....دستمو محکم بگیره ...بگه که.نترس من هستم.....
کاش فقط یه بار دیگه باچشام تورو ببینم......
حاضرم تاته عمرم پای این حسرت بشینم...........
حس انتظار کشیدن.....همه ارزوم همینه........
پس بزار یه بار دیگه... این چشا تورو ببینه......
کاش خدا بگه تو گوشم که نترس ازین زمونه.....این زمونه ای که خیلی با دلم نامهربونه.........
اسم پروازمو که دیدم هندسفیریو برداشتم....ساکو بلند کردم ورفتم به سمت جایی که بلیطهارو نشون میدادن...توی نوبت بودم..دیگه چیزی به اینکه بلیطمو ببینه نمونده بود.....
رها
از ماشین که پیاده شدیم سرور کمکم کرد روی ویلچر بشینم....بدون هیچ توجهی به سامان یا سرور که تازه داشتن میومدن ...چرخهای ویلچرو به سمت سالن حرکت دادم .... وارد سالن که شدم....نگاهم بین جمعیت میچرخید ...نگاهم روی تابلوی پروازها ثابت شد....پرواز به مقصد ایران هم اکنون....
رفتم جلوتر....قلبم توی سینه تند تند میزد....نگاه تبدارم بین مسافرینی که داشتن بلیطها شونو نشون میدادن میچرخید....
دیگه نمیتونستم صبر کنم بلند ازون دور داد زدم 
--امیرعلییییییییی! 
مردمی که از کنارم رد میشدن با تعجب نگام میکردن ..دوباره ویلچرو بردم جلو ...امیرعلیو تونستم ببینم....لبخند زدم....اخه تو بین اون همه ادم ...یه پسر مو مشکیه قد بلند چهارشونه مگه میشه پیدا نشه....پسری که دل بچه های دانشگاهو به خاطر جذابیتش میبره...پیدا کردنش کار سختی نیست
به خودم اومدم که داشت بلیطاشو نشون میداد....داد زدم 
--نهههههههههههههه
من که با این ویلچر نمیتونستم از بین اون همه جمعیت رد بشم!نمیدونم چی شد...دلم چه جور برای رسیدن بهش اشوب شد....که دستمو به دسته های ویلچر فشار دادم...
خواهش میکنم رها بلند شو...داره میره.....
رها به خاطر لبخنداش....
رها به خاطر مهربونیاش....
رها به خاطر عشق پاکش...
رها به خاطر خاکی بودنش..نشستنش جلو ویلچر....
رها به خاطر صبوریاش برای اینهمه بدقلقیات....
رها به خاطر خودش که دیگه نمیتونی از دستش بدی...
رها به خاطر رسیدن به عشقت از جات بلندشو....
دستمو فشار دادم وبه سختی از جام بلندشدم ...خوردم زمین ..اما...نمیخواستم از دستش بدم....
دوباره بلندشدم ...وایسا امیرعلی...من بدون تو هیچم...
درحالی که پامو به سختی روی زمین میکشیدم...مسافرارو با دست کنار میزدم...خیلیاشون به ایرنی ناسزا میگفتن ..خیلیا به المانی... اما چشام هیچ کدوم از اینارو نمیدید...رفتم جلو..امیرعلی کنار پله برقی بود ...باهمه ی وجودم داد زدم
--امیرعلی
یه لحظه خشکش زد باتعجب برگشت سمت صدام ...چمدون از دستش افتاد ...داشتم بهش میرسیدم ..پاهامو به سختی حرکت میدادم....توی چشماش خیره بودم...
ناباورانه نگام میکرد....موهاش نامرتب توی صورتش پخش شده بود...این موهای نامرتبشو دوست داشتم ...
ته ریشی روی صورت مردونه اش خودنمایی میکرد...من این جذبه اشو دوست داشتم....
رسیدم بهش بدون معطلی دستمو دور گردنش حلقه کردم ومحکم بقلش کردم کنار گوشش گفتم--منو ببخش امیرعلی ..منو ببخش! من دوست دارم 
دستاش کم کم دور کمرم حلقه شدو حلقه ی دستاش تنگ تر....
اروم زمزمه کرد--تو خوب شدی رها؟؟
کنار گوشش زمزمه کردم--اره امیرعلی...میبینی من خوب شدم..رهات دیگه میتونه راه بره...
همینطور که بقلش بودم منو از رو زمین بلند کرد...به چشماش خیره شدم که صورتشو اورد نزدیکمو گفت-- پس از فردا که رفتیم خونه کارای خونه باتو...
به چشمای شوخش خیره شدم
وبلند زدم زیر خنده...اونم خندید...

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: